ΟΙ ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανδρέας Μπέσσας

Παρουσίαση των οικισμών της Ελλάδας που εμφανίζουν πληθυσμό τουλάχιστον χίλιους κατοίκους

 Παρατηρώντας την πληθυσμιακή εξέλιξη των οικισμών του ελληνικού κράτους, διαπιστώνουμε αξιοσημείωτη κινητικότητα του πληθυσμού, απόρροια των τεράστιων κοινωνικών αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν απ’ τη δημιουργία του ως τις ημέρες μας. Η μετάβαση της οικονομίας απ’ την αρχική γεωργοκτηνοτροφική μορφή ως την αστικοποίηση της μεταπολεμικής περιόδου είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση ή και πλήρη εγκατάλειψη ορεινών οικισμών της χώρας. Οδηγώντας τους κατοίκους κυρίως της υπαίθρου ως μετανάστες σε άλλες χώρες ή στην εγκατάστασή τους σε αστικές περιοχές της Ελλάδας. Επιπλέον, η έλευση Ελλήνων προσφύγων απ’ τις γειτονικές βαλκανικές χώρες στις αρχές του 20ού αιώνα, με αποκορύφωμα τους ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής, αποτελούν τους λόγους των μεγάλων διαφοροποιήσεων στο πληθυσμιακό ανάγλυφο της χώρας .

 Ο πληθυσμός της Ελλάδας αποτυπώνεται με τις επίσημες απογραφές που διενεργούνται σε τακτό χρόνο και ταυτόχρονα σε ολόκληρη την επικράτεια. Στη μεταπολεμική περίοδο και συγκεκριμένα απ’ το 1951 και μετά πραγματοποιούνται κάθε δέκα χρόνια.

 Η μικρότερη μονάδα καταγραφής του πληθυσμού ενός τόπου είναι ο οικισμός. Ορίζεται ως ένα οικοδομικό σύνολο, κάθε είδους κατοικημένη περιοχή. Μια πόλη, ένα χωριό, μια οποιαδήποτε εγκατάσταση πληθυσμού που έχει την αναγνώριση απ’ την Πολιτεία, αποτελούν οικισμό. Ο οποίος διοικητικά μπορεί να είναι ένας αυτοτελής δήμος αλλά και ένα τμήμα αυτού. Σύμφωνα με την ισχύουσα διαίρεση του κράτους ( απ’ το 2011), μια ομάδα γειτονικών οικισμών συγκροτεί τη Δημοτική Κοινότητα (έτσι ονομάζονται αυτές που καταγράφουν πληθυσμό άνω των 2.000 κατοίκων και στις νησιωτικές περιοχές άνω των 1.000 κ., ενώ όσες έχουν μικρότερο πληθυσμό αποτελούν τις Τοπικές Κοινότητες). Οι Δ.Κ. και οι Τ.Κ. περιλαμβάνονται στις Δημοτικές Ενότητες οι οποίες ταυτίζονται με τις επικράτειες των καταργημένων δήμων της προηγούμενης διοικητικής διαίρεσης της χώρας (καποδιστριακοί δήμοι). Παλαιότερα, ένα σύνολο γειτονικών οικισμών -συνήθως μια πόλη ή κωμόπολη με τα χωριά της περιοχής- αποτελούσαν την επαρχία (ως το 1997) και ευρύτερα τον νομό (ως το 2011). Σήμερα εντάσσονται στην Περιφερειακή Ενότητα που η επικράτειά τους συνήθως – όχι πάντοτε- ταυτίζεται με τους καταργημένους νομούς. Η κάθε Π.Ε. υπάγεται σε μια απ’ τις δεκατρείς Περιφέρειες της χώρας οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τα παλαιά γεωγραφικά διαμερίσματα. Ο συνολικός πληθυσμός της ελληνικής επικράτειας αναλύεται στον πληθυσμό των οικισμών, των Δημοτικών ή Τοπικών Κοινοτήτων, των Δήμων, των Περιφερειακών Ενοτήτων και των Περιφερειών.

 Σχετικά με την έννοια που δίνουμε στην ύπαρξη των οικισμών, είναι βέβαιο πως υπάρχει τεράστια σύγχυση. Είναι διαδεδομένη η λαθεμένη εντύπωση πως ένας οικισμός είναι απλώς μια μικρή εγκατάσταση κατοίκων, ένα χωριό για παράδειγμα. Υπάρχουν σε όλη τη χώρα, αμέτρητες πινακίδες που υποδεικνύουν τη θέση δήθεν οικισμών οι οποίοι ουδέποτε έχουν αναγνωρισθεί απ’ την Πολιτεία.

 Αρκετοί οικισμοί είναι γνωστοί ακόμα και σε έγγραφα του κράτους με διαφορετική ονομασία απ’ την επίσημη. Όπως το Λεοντάρι της Αττικής που μετονομάσθηκε το 1954 (ΦΕΚ 1988) αλλά είναι ακόμα γνωστό με την παλιά του ονομασία ως Κάντζα. Για να θυμηθούμε και την αντίστοιχη εικόνα με τους τρεις κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (Πανεπιστημίου, Πειραιώς, Πατησίων όπως όλοι τις αναφέρουμε ) ενώ οι επίσημες ονομασίες όπως εμφανίζονται και στις οδοσημάνσεις είναι διαφορετικές: Ελ. Βενιζέλου, Παναγή Τσαλδάρη, 28ης Οκτωβρίου αντίστοιχα). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κεντρικότερη λεωφόρο της Καλλιθέας (Ελ. Βενιζέλου η επίσημη ονοματοδοσία του Δήμου , ευρύτατα όμως γνωστή ως Θησέως). Και παρότι η μορφή του μυθικού ήρωα απεικονίζεται και στη σφραγίδα του Δήμου Καλλιθέας, δεν συμβαίνει να τιμάται ο αρχαίος ήρωας σε καμιά οδό ή πλατεία της Καλλιθέας. Πόσοι ακόμα γνωρίζουν την πλατεία Παύλου Μελά η οποία είναι γνωστή ως πλατεία Ρηγίλλης.

 Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται βεβαίως και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά το προάστιο των Ιωαννίνων Εξοχή, με περίπου τρεις χιλιάδες κατοίκους, το οποίο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης , μεταξύ της λίμνης και του αεροδρομίου, χωρίς να αναγράφεται η ονομασία της ούτε σε μία πινακίδα και δεν το γνωρίζουν ακόμα και οι κάτοικοι της πόλης και των γειτονικών χωριών. Εάν δε, συμβουλευθούμε τις υπηρεσίες του διαδικτύου για την Εξοχή Ιωαννίνων, θα μας κατευθύνει στο συνονόματο ορεινό χωριό της Κόνιτσας που στην πιο πρόσφατη απογραφή (2011) εμφανίζεται με μόλις 26 κατοίκους. Όλη η ανωτέρω κατάσταση ίσως και να αποτελεί ελληνική αποκλειστικότητα, οπότε και η όποια σύγχυση δεν προκαλεί έκπληξη… Όταν μάλιστα και στα σχολικά εγχειρίδια δεν γίνονται αναφορές για οικισμούς, προάστια και συνοικίες ώστε να υπάρχει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα στις ανωτέρω έννοιες.

 Σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα, τα γεωγραφικά όρια των οικισμών είναι δυσδιάκριτα. Αναφέρονται ενδεικτικά το Περιστέρι, το Αιγάλεω, ο Χολαργός στο λεκανοπέδιο της πρωτεύουσας ή οι Αμπελόκηποι, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αποτελούν αυτοτελείς οικισμούς και στις απογραφές καταγράφονται αυτόνομα. Αυτά είναι τα προάστια. Περιοχές δηλαδή που βρίσκονται στην περιφέρεια μιας πόλης και διαφέρουν απ’ τις συνοικίεςπου είναι απλώς οι γειτονιές της. Όπως το Παγκράτι, οι Αμπελόκηποι, τα Πετράλωνα είναι συνοικίες της Αθήνας που ως τμήμα της συνυπολογίζεται και ο πληθυσμός τους χωρίς να γίνεται ξεχωριστή καταγραφή.

 Ως οικισμοί επίσης αναγνωρίζονται κάποια στρατόπεδα αλλά και εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για τους Ρομά. Όμως, οι ονομασίες που τους έχουν δοθεί και εμφανίζονται και στους χάρτες είναι μάλλον άγνωστες, ακόμα και στους διαμένοντες στις γειτονικές περιοχές και για τους οποίους κάνουμε μια ιδιαίτερη επισήμανση.

 Σε ό,τι αφορά την ιστορία των απογραφών, η πρώτη που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα ήταν το 1828 (Κυβερνήτης ο Καποδίστριας) που όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αξιόπιστη. Αφού καταγράφηκε ο πληθυσμός εδαφών που δεν εντάχθηκαν στο ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε δύο χρόνια αργότερα (Θεσσαλία, Ήπειρος, Σάμος, Δωδεκάνησα) ενώ «περιέλαβε ή μάλλον δεν ενεφάνισεν επισήμως πληθυσμόν της Στερεάς Ελλάδος και των νήσων» που αποτέλεσαν συστατικά τμήματα του νέου κράτους .(Μιχαήλ Χουλιαράκης). Στη συγκεκριμένη απογραφή υπολογίσθηκε αναδρομικά και ο πληθυσμός του 1821. Ενδεικτικό ίσως της δυσκολίας για σωστή καταγραφή, αποτελεί το γεγονός πως ενώ η Αττική συμπεριλαμβάνεται στη δημιουργία του κράτους (1830), η Αθήνα απελευθερώθηκε στις 31 Μαρτίου 1833.

 Οι πρώτες γενικές απογραφές πληθυσμού έγιναν σε σύντομα χρονικά διαστήματα και συνολικά στα εξής έτη : 1828, 1829, 1834, 1837, 1838, 1839, 1840, 1841, 1842, 1843, 1856, 1861 και 1870. Σε όλες τις περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της απογραφής, τα σοβαρά προβλήματα που εμφανίζονταν μείωναν την αξιοπιστία του έργου. Όσο για τη διάρκειά της, συνέβαινε να παραταθεί ακόμα και για έξι μήνες και η ολοκλήρωσή της δε γινόταν ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια, ενώ σε κάποιες περιοχές αναγκάζονταν να επαναλάβουν τη διαδικασία της απογραφής. Αναφέρεται χαρακτηριστικά πως «oύτε ζήλος, ούτε επιμέλεια, ούτε καν στοιχειώδης φροντίς κατεβάλετο προς εκτέλεσιν των απογραφών και προς καταρτισμόν των απογραφικών πινάκων», αποκαλύπτοντας την προχειρότητα και έλλειψη ενδιαφέροντος από όσους επιλαμβάνονταν της ευθύνης της απογραφής.( Μιχαήλ Χουλιαράκης, Ιστορία των απογραφών πληθυσμού εις την Ελλάδα, 1821-1971).(Η ορθογραφία όπως και η σύνταξη είναι του συγγραφέα.)

Απ’ την απογραφή του 1861 και μετά λαμβάνονται υπόψη οι προδιαγραφές όπως διαμορφώθηκαν στα διεθνή Στατιστικά Συνέδρια των Βρυξελλών , του Παρισιού και της Βιέννης (1853, 1855 και 1857 αντίστοιχα). Όμως σε όλες τις απογραφές που διεξήχθησαν ως και το 1870, δημοσιεύονταν μόνο ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας, των νομών, επαρχιών και δήμων, αλλά όχι των πόλεων και χωριών που ως αυτόνομοι οικισμοί καταγράφονται για πρώτη φορά σε επίσημη απογραφή του κράτους το 1879. Από εκείνη τη χρονιά ελήφθησαν υπόψη και οι προδιαγραφές που τέθηκαν απ’ το Συνέδριο της Πετρούπολης το 1872 όπου αναθεωρήθηκαν πολλά απ’ τα ως τότε ισχύοντα απ’ τις «κατά τας προλαβούσας συνόδους επί της απογραφής του πληθυσμού αποφασισθέντων και διεγράφη πρόγραμμα ορθού τρόπου διενεργείας των απογραφών… ,κατά την απογραφήν ταύτην (1879) εγένετο γνωστός ο πληθυσμός απάντων των κατωκημένων τόπων της χώρας»( Μ. Χουλιαράκης).

Στην απογραφή του 2011 υπήρξε μια ποιοτική διαφοροποίηση στην απογραφική διαδικασία αφού εστιάσθηκε στην καταγραφή του «μόνιμου» πληθυσμού της χώρας και όχι του « πραγματικού». Καταχωρίσθηκαν δηλαδή οι απογραφόμενοι στον πίνακα της περιοχής οι οποίοι δήλωναν τον τόπο που ζουν το τελευταίο δωδεκάμηνο και όχι σ’ αυτόν που βρίσκονταν την ημέρα της απογραφής.

Στον πίνακα που ακολουθεί (1), καταγράφουμε τους οικισμούς όπως εμφανίζονται στις επίσημες (απ’ το 1879) αλλά και τις ειδικές απογραφές που έγιναν σ’ αυτές με την ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό κράτος: του 1881 (Θεσσαλία και περιοχή της Άρτας), του 1912 (Μακεδονία, Ήπειρο , νησιά του Βορείου Αιγαίου και Κρήτη) και του 1947 στα Δωδεκάνησα. Επιπλέον, συμπεριλαμβάνουμε και τον πληθυσμό απ’ την ειδική απογραφή του 1900 για την Κρήτη, που δεν ανήκε ακόμα στο ελληνικό κράτος καθώς ήταν σε καθεστώς αυτονομίας και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 1913.

 Μετά την παράθεση της καταγραφής των οικισμών, ακολουθεί άλλος πίνακας (Πίνακας 2), όπου δίνουμε στοιχειώδεις πληροφορίες για εκείνους που έχουν πάψει στις μέρες μας να αναφέρονται ως ξεχωριστοί οικισμοί, είτε γιατί εγκαταλείφθηκαν απ’ τους κατοίκους και ερημώθηκαν είτε γιατί έχουν αφομοιωθεί από γειτονικό μεγαλύτερο, αποτελώντας σήμερα κάποια συνοικία του.

Στον αμέσως επόμενο (Πίνακας 3), αναφέρουμε εκείνους που τώρα ανήκουν στο τουρκικό κράτος αλλά στην απογραφή του 1920 αποτελούσαν εδάφη της Ελλάδας και τους οποίους γι’ αυτό το λόγο τους παρουσιάζουμε στον πίνακα (1) . Πρόκειται για τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης, της Ίμβρου και της Τενέδου όπου εκτός απ’ το στίγμα που δίνουμε, αναφέρουμε και τη σημερινή τουρκική ονομασία. Χωρίς να είμαστε και απολύτως βέβαιοι πως αυτές διατηρούνται ως τις μέρες μας γιατί σε πολλά χωριά έχουν υποστεί περισσότερες της μιας μετονομασίας. Η ζώνη της Σμύρνης όπου εγκαταστάθηκε απ’ το 1919 ως το 1922 ελληνική διοίκηση δεν αποτέλεσε τμήμα του ελληνικού κράτους και συνεπώς δεν καταγράφονται οι οικισμοί της Ιωνίας.

 Η προσπάθεια καταγραφής όλων των οικισμών της Ελλάδας που εμφανίζονται στις επίσημες απογραφές, αποτελεί μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία και πιθανότατα τα αποτελέσματα να μην είναι αξιόπιστα. Υπάρχουν οικισμοί με ελάχιστο, ακόμα και χωρίς καθόλου πληθυσμό που έχουν απογραφεί μια ή και περισσότερες φορές με διαφορετική όμως ονομασία και η ύπαρξή τους παραμένει άγνωστη ακόμα και στους κατοίκους των γειτονικών περιοχών. Αυτό συμβαίνει γιατί η πολιτεία υιοθετεί προτάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που υπαγορεύονται από κάποιους λόγους ή σκοπιμότητες. Καταλήξαμε έτσι στην καταγραφή των οικισμών που εμφανίζουν πληθυσμό με ελάχιστο όριο τους χίλιους κατοίκους , έστω και σε μία απογραφή.

 Με την παρούσα εργασία φιλοδοξούμε ώστε με τη διαχρονική εξέταση των οικισμών της χώρας να έχουμε μια σαφή εικόνα του ανάγλυφου της πληθυσμιακής διασποράς του χάρτη της Ελλάδας. Καταγράφοντας τον πληθυσμό τους στις απογραφές με την εκάστοτε επίσημη ονομασία τους. Να γνωρίσουμε αυτούς που σήμερα δεν κατοικούνται ή προηγούμενες ονομασίες, κυρίως τουρκικής ή σλάβικης προέλευσης.

Για την πραγματοποίηση της εργασίας μας οι δυσκολίες δεν ήταν λίγες. Εξετάζεται μια μεγάλη χρονική περίοδος στη διάρκεια της οποίας έχουν συμβεί σημαντικές μεταβολές όπου η κατανομή του πληθυσμού ήταν εντελώς διαφορετική, όταν ακόμα και πολυάνθρωπα ορεινά χωριά έχουν σβήσει απ’ το χάρτη, υπήρξαν μετονομασίες, σημειώθηκε τεράστια κινητικότητα με την εγκατάλειψη των ορεινών περιοχών και την εμφάνιση της αστυφυλίας. Στις μεγάλες πόλεις δημιουργήθηκαν προσφυγικοί οικισμοί που αν και αποτέλεσαν ακόμα και ξεχωριστές κοινότητες, στις μέρες μας ως τμήματα πυκνοκατοικημένων δήμων έχουν περάσει ολοκληρωτικά στη λήθη. Μάλιστα και εκδόσεις που καταγράφουν την ιστορία των περιοχών τους , δεν γίνεται καμιά αναφορά σε κάποιους απ’ αυτούς και δεν είμαστε και απολύτως βέβαιοι για την τοποθεσία όπου βρίσκονταν. Ιδιαίτερες δυσκολίες συναντήσαμε στους προσφυγικούς οικισμούς του Βύρωνα αλλά και του Πειραιά.

 Ας σημειωθεί ακόμα και η καχύποπτη στάση που συναντήσαμε σε κάποιες περιπτώσεις που ίσως μας υποψιάστηκαν ως κυνηγούς κρυμμένου θησαυρού…

 Θέλουμε να πιστεύουμε πως η συγκεκριμένη εργασία, καρπός πολυετούς προσπάθειας, θα μπορούσε να γίνει χρήσιμο εργαλείο για οποιονδήποτε θα επιθυμούσε να αντλήσει στοιχεία απ’ αυτήν.

Θα επιθυμούσαμε να ευχαριστήσουμε θερμά όλους εκείνους οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στις πληροφορίες που αναζητούσαμε και συνεργάσθηκαν μαζί μας. Και επειδή δεν θα θέλαμε να αδικήσουμε παραλείποντας κάποιους απ’ αυτούς, εκφράζουμε τουλάχιστον στην παρούσα έκδοση τις ευχαριστίες μας έστω και ανώνυμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αθηναϊκόν Αρχείον Δήμου Αθηναίων: Ιστορία του Δ. Αθηναίων 1835-1971 (Δημήτριος Αλεξ. Γέροντας)
  • ΑΙ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ (ΚΩΣΤΑΣ ΗΛ. ΜΠΙΡΗΣ)
  • Ανατολική Θράκη Ραιδεστός. Βισάνθη, Μυριόφυτο, Πλάτανος, Περίσταση, Στέρνα Αποσπάσματα από αρχαία κείμενα (Οδυσσέας Γκιλής )
  • Ανατολική Θράκη (Αθανάσιος Λ.Κόρμαλης)
  • Από τις Νέες Κυδωνίες στο Αιγάλεω (Ευγενία Μπουρνόβα)
  • Από το Χαρμάνκιοϊ στον Εύοσμο (Γιώργος Χριστοδουλίδης)
  • Αρχείον του Θρακικού και γλωσσικού θησαυρού (τριμηνιαίο περιοδικό)
  • Αρχείο Προσφυγικού Οργανισμού Δήμου Καλαμαριάς (Ελένη Ιωαννίδου)
  • ΔΕΚΑ ΑΠΛΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ (Εισαγωγή-σχόλια-επιμέλεια: Χαράλαμπος Δ. Χαραλαμπόπουλος )
  • Δήμος Ταύρου ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 9 ( Δημήτρης Σούτος)
  • 90 ΧΡΟΝΙΑ ΒΥΡΩΝΑΣ (Απόστολος Κ. Κοκολιάς)
  • ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ( ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ν. ΚΟΝΤΕΡΗΣ)
  • Η ΜΕΣΚΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ( Μανώλης Γιακουμάκης)
  • Η ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ ΜΑΣ ( ΤΑΚΗΣ ΧΡ. ΤΣΟΝΙΔΗΣ)
  • ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΜΟΣΧΑΤΟΥ 3 τόμοι ( Στέλιος Ντάντης)
  • Ιστορική έρευνα των οικισμών της Ελλάδας-ιστορικά ζητούμενα και προβλήματα των πηγών

 ( Λεωνίδας Καλιβρετάκης)

  • Ιστορικό διάγραμμα Δήμων Ελλάδος 1833-1912 ( Ελευθέριος Σκιαδάς)
  • Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος

 ( Μιχαήλ Σταματελάτος- Φωτεινή Βάμβα Σταματελάτου)

  • Ευρετήριο Δημοτικού Αρχείου Δραπετσώνας 1951-1980 ( Ελένη Κυραμαργιού)
  • Η Μικρά Ασία στο Ελληνικό ( Μάνος Εμμ. Μάρκογλου)
  • IΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ( Θεοχάρης Δετοράκης)
  • ΘΡΑΚΙΚΑ ( επιστημονικό περιοδικό σύγγραμμα)
  • ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΩΝ ΜΕ ΤΑΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1928
  • ΚΑΛΛΙΘΕΑ Ταυτότητα και Αυτοδιοίκηση ( Δημήτρης Κάρναβος)
  • ΚΡΗΤΗ ( Μανώλης Γιαλουράκης)
  • ΚΡΗΤΗ ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ ( Αδαμάντιος-Μάκης- Γ. Κρασανάκης)
  • ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ (ΠΑΥΛΟΥ ΔΑΝΔΡΑΚΗ)
  • Μετά τα Αλάτσατα (Κωνσταντίνος Ι. Γκαρμάτης- Μαριάννα Μαστροσταμάτη)
  • Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης ( Δαλάτσης Δημήτρης)
  • Οι συνοικίες των Αθηνών ( Ελευθέριος Σκιαδάς)
  • Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ-ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΟΥΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

( ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 11 ΚΑΙ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1997,

 ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ)

  • ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ Το χρονικό μιας όμορφης πόλης ( Γιάννης Ιωαννίδης Φαληριώτης)
  • Περιγραφή ιστοριογραφική της επαρχίας Σαράντα Εκκλησιών (Μελισσηνός Χριστοδούλου,1881)
  • ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Η Ιστορία του Τόπου Το Χρονικό των Ανθρώπων ΝίκοςΘεοδοσίου)
  • ΠΙΝΑΞ ΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΩΝ 1885
  • Πόλεις και χωριά της Κρήτης στο πέρασμα των αιώνων – 2 τόμοι- (Σπανάκης Στέργιος)
  • ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ( ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΑΜΠΙΚΗΣ)
  • Το ‘’10’’ (Μ. Καραγάτσης)
  • ΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΚΟΛΩΝΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ( Κώστας Χατζιώτης)
  • Το Πνευματικό Καλαμάκι ( περιοδικό )
  • ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ (Γιάννης Καιροφύλας)
  • ΦΕΚ 3852/2010 και τα ΦΕΚ όλων των απογραφών απ’ όπου αντλήσαμε τα στοιχεία που δημοσιεύουμε στην παρούσα εργασία.

ΠΙΝΑΚΑΣ 3  ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ 1920 ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΔΑΦΗ.

 Ανδρέας Μπέσσας

ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ 1920 ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΔΑΦΗ.

Άγιος Ευθύμιος: Ανατολική Θράκη. Στην περιοχή της Ραιδεστού, στις  υπώρειες του Ιερού όρους, δυτικά του χωριού Χρυσάμπελος  (Μπαρμπαρός). Σήμερα ονομάζεται Ναϊπκιοϊ (Naipkoy).Αγράμπελη: Ανατολική Θράκη. Χωριό   των Σαράντα Εκκλησιών, που στις μέρες μας έχει ενσωματωθεί πολεοδομικά στην πόλη, στη νότια πλευρά, προς   τον αυτοκινητόδρομο. Η σημερινή του ονομασία είναι Καρά Χιδήρ ( Kara Hidir).Αγρίδια: Ίμβρος. Παραθαλάσσιο χωριό στη δυτική πλευρά του νησιού. Σήμερα ονομάζεται Τεπέκιοϊ (Tepekoy ).Αδριανούπολις: Η μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Θράκης, πολύ κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η σημερινή της ονομασία είναι Εντιρνέ( Edirne).Αίνος:  Ανατολική Θράκη. Το σημαντικότερο  λιμάνι στις εκβολές του Έβρου πριν την ίδρυση της Αλεξανδρούπολης. Το σημερινό Ενέζ (Enez).Ανακτόριον:  Ανατολική Θράκη. Κωμόπολη των Σαράντα Εκκλησιών που αποτελούσε έδρα υποδιοίκησης. Βρίσκεται στη διαδρομή Σαράντα Εκκλησιών- Μήδειας. Η σημερινή του ονομασία είναι Σεράι(Saray).Αρκαδιούπολις: Ανατολική Θράκη. Απέχει 80 χλμ. απ’ την Κωνσταντινούπολη και βρίσκεται  κοντά στην πόλη των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται Λουλέ Μπουργκάζ  (Luleburgaz).Αρτισκός ( Ελευθεραί): Ανατολική Θράκη. Απέχει 40 χλμ. απ’ την Ορεστιάδα και είναι κοντά στις Σαράντα Εκκλησίες. Σήμερα ονομάζεται Μπαμπάεσκι (Babaeski).Αφροδισία: Ανατολική Θράκη. Νότια της Κεσσάνης. Η σημερινή της  ονομασία είναι Καδίκιοϊ (Kadikoy). Καταγράφεται και ως Kavak.Βέλα: Ανατολική Θράκη, στην περιοχή της Τυρολόης Ραιδεστού. Η σημερινή της ονομασία είναι Βελί Μεσέ (Velimese ).Βιζύη: Ανατολική Θράκη. Απέχει 40 χλμ. απ’ το λιμάνι της Μήδειας. Σήμερα ονομάζεται Βίζε (Vise ). Βίσα: Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στην αρχική Ορεστιάδα (Κάραγατς). Σήμερα υπάγεται στην Τουρκία σε μικρή απόσταση  απ’ τη  Νέα Βίσα όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες κάτοικοί της. Σήμερα έχει την ονομασία Μποσνάκιοϊ και  είναι σχεδόν ακατοίκητη.Βρύσις: Ανατολική Θράκη. Γειτονικό   χωριό με τη  Γέννα (Καϊναρτζά) , μεταξύ των οποίων βρίσκεται το αεροδρόμιο των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται Μπουνάρ Χισάρ ( Pinarhisar).Γάζα: Ανατολική Θράκη. Χωριό που βρίσκεται κοντά στη Μακρά Γέφυρα. Σήμερα ονομάζεται Κούρτμπεϊ (Kurtbey).Γάνος: Ανατολική Θράκη. Παραλιακό χωριό της Προποντίδας, 15 χλμ. νότια της Ραιδεστού, πολύ κοντά στο Μυριόφυτο Ραιδεστού. Είναι το σημερινό Γκαζίκιοϊ (Gazikoy).Γέννα: Ανατολική Θράκη. Στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών. Η σημερινή της ονομασία είναι Καϊρνάρτζα ( Kaynarca).Γεωργιούπολις: Ανατολική Θράκη. Κοντά στη Μακρά Γέφυρα (Uzunkopru) 10 χλμ. ΝΑ της. Σήμερα ονομάζεται Τσιόπκιοϊ (Copkoy).Ελληνικόν: Ανατολική Θράκη. Κοντά στο χωριό Βρύση (Pinarhisar) των Σαράντα Εκκλησιών.  Ονομάσθηκε Ρουμ Βεϊλί αλλά πολύ πιθανόν να έχει αλλάξει ονομασία καθώς δεν αναφέρεται στους χάρτες της περιοχής.Εξάστερον: Ανατολική Θράκη. Κοντά στη Σηλυβρία. Διοικητικά υπάγονταν στη Ραιδεστό. Η σημερινή του ονομασία είναι Σελαλιγιέ (Galekye).Επιβάται: Ανατολική Θράκη. Παράλια κωμόπολη ανατολικά της Σηλυβρίας. Σήμερα ονομάζεται Σελίμπασα (Selimpasa).Ηράκλεια: Ανατολική Θράκη. Λιμάνι της Προποντίδας νότια της Τυρολόης, στην περιοχή της Ραιδεστού. Σήμερα ονομάζεται Μαρμαρά Ερεγκλισί (Marmaraereglisi).Ηρωικόν: Ανατολική Θράκη. Νότια της Κεσσάνης, στην περιοχή της Καλλίπολης. Σήμερα ονομάζεται Μπιτίκιοϊ.Ίμβρασος: Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα, σε μικρή απόσταση απ’ τα Κύψελα. Σήμερα ονομάζεται Ιμπρίκτεπε (Ibriktepe).Κάβειρα: Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται νότια της πόλης των Σαράντα Εκκλησιών και σε απόσταση 10 χλμ. Σήμερα ονομάζεται Καβακλί (Kavakli). Καλλίπολις: Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται στη νότια πλευρά της ομώνυμης χερσονήσου, έχοντας απέναντί της στο ασιατικό τμήμα τη Λάμψακο απ’ την οποία απέχει δύο μίλια. Η τουρκική ονομασία, παραφθορά της αρχικής, είναι Gelibolu.Κάπρος:  Ανατολική Θράκη. Βόρεια των Σαράντα Εκκλησιών  απ’ την  οποία απέχει 23 χλμ. Σήμερα  ονομάζεται Ντομούζ Ορμάν (Duzorman). Καραγός: Ανατολική Θράκη, στα διοικητικά όρια των Σαράντα Εκκλησιών. Πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Αδριανούπολης- Κωνσταντινουπόλεως, στο ύψος του Λουλέμπουργκας. Η σημερινή του ονομασία είναι Καραγάτς (Caraagac).Κουπλίον:  Ανατολική Θράκη. Απ’ την απέναντι πλευρά του Έβρου, στο ύψος του χωριού Λυκόφως. Στην απογραφή του 1920 ανήκε διοικητικά στην υποδιοίκηση Σουφλίου του νομού Έβρου. Η τουρκική ονομασία είναι Cuplu. Κισσάνη: Ανατολική Θράκη. Η σημερινή τουρκική πόλη  Κεσάν (Kesan) που απέχει 25 χλμ. απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα.Κουπέριον: Ανατολική Θράκη. Χωριό που ανήκει στα διοικητικά όρια των Σαράντα Εκκλησιών και βρίσκεται δίπλα στον αυτοκινητόδρομο Αδριανούπολης-Κωνσταντινούπολης. Η σημερινή του ονομασία είναι Τσερκέζκιοϊ (Cerrkezkoy).Κρινώ: Ανατολική Θράκη. Στη ΒΑ πλευρά του Ιερού όρους  στα διοικητικά όρια της Ραιδεστού, δυτικά του Σχολαρίου (Ισικλάρ). Η σημερινή της ονομασία είναι Σιμιτλί  (Semetli).Κρυμμένη: Ανατολική Θράκη. Ανατολικά της  Τυρολόης στην περιοχή της Ραιδεστού. Σήμερα ονομάζεται Ντεγκιρμέν (Degirmen).Κυνός Σήμα: Ανατολική Θράκη. Στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Καλλιπόλεως, απέναντι απ’ τα Δαρδανέλια ( Τσανάκαλε), νότια της Μαδύτου. Η σημερινή του ονομασία είναι Κιλίτ Μπαχίρ (Kilidbahir). Κύψελα:  Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα και στον κυριότερο συνοριακό σταθμό ελέγχου μεταξύ των δύο κρατών. Στην απογραφή του 1920 ανήκε στον νομό Έβρου. Σήμερα ονομάζονται  Ίψαλα( Ipsala).Λιγνήταις: Ανατολική Θράκη. Χωριό κοντά στην Κεσσάνη. Σήμερα ονομάζεται Μουατζίρκιοϊ.Μαγγάλια: Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται στη διαδρομή Μακράς Γέφυρας    ( Ουζούν Κιοπρού) –Μεγάλο Ζαλούφι ( Κιρκασαλίχ). Η σημερινή του ονομασία είναι  Γενίκιοϊ (Yenikoy).Μάδυτος:  Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ’ το  Τσανάκαλε με το οποίο συνδέεται με πορθμείο. Σήμερα ονομάζεται  Eceabat.Μακρά Γέφυρα: Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα όπου περνά η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την Τουρκία με την Ελλάδα. Η σημερινή της ονομασία είναι  Ουζούν Κιοπρού (Uzunkorpu) είναι η απόδοση στην τουρκική  της αρχικής  ελληνικής  ονομασίας.Μάλγαρα:  Ανατολική Θράκη. Διαπερνάται απ’ τον αυτοκινητόδρομο Κήπων- Κωνσταντινούπολης. Η σημερινή ονομασία της πόλης είναι Malkara.Μάνδρα: Ανατολική Θράκη. Στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών, κοντά στην κωμόπολη του Αρτισκού ( Ελευθερών). Σήμερα ονομάζεται  Κισάζ Δερβέν.Μεγάλη  Μανούκα: Ανατολική Θράκη. Χωριό που ανήκε στην υποδιοίκηση Ανακτορίου των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται  Μπουγιούκ  Μανούκα. Μήδεια: Ανατολική Θράκη. Παράλια  πόλη  της Μαύρης Θάλασσας στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται  Kiyikoy.Μουργίσκη: Ανατολική  Θράκη. Βρίσκεται 10 χλμ. Βόρεια της Χαριούπολης (Hayrabolu). Σήμερα ονομάζεται Τσερκές Μουσελίμ (Cerkezmusellim). Mυριόφυτον: Ανατολική Θράκη. Μικρή πόλη στα παράλια της  Προποντίδας μεταξύ Γάνου και Περιστάσεως. Η σημερινή του ονομασία είναι Murefte. Νέον Τείχος: Ανατολική Θράκη. Νότια της Ραιδεστού, στη διαδρομή προς Ηρακλείτσα. Η σημερινή του ονομασία είναι Ινετζίκ.Νεοχώριον: Ανατολική Θράκη. Στο ύψος της Καλλίπολης προς την πλευρά του Αιγαίου, βόρεια του χωριού Καρδία. Σήμερα ονομάζεται  Γενίκιοϊ( Yenikoy). Οδηγός: Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στη Ραιδεστό, προς το εσωτερικό της. Σήμερα ονομάζεται Καρατζά Κουλασές. Νίκη: Ανατολική Θράκη. Κοντά στην Αδριανούπολη, στον οδικό άξονα που υπάρχει διασταύρωση για Κωνσταντινούπολη και την Κεσάνη. Σήμερα ονομάζεται Χάφσα (Havsa).Ορεστιάς: Ανατολική Θράκη. Η αρχική εγκατάσταση της  Ορεστιάδας που οι κάτοικοί της αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν  μετακινούμενοι λίγα χιλιόμετρα δυτικά όπου δημιουργήθηκε η ( Νέα ) Ορεστιάδα , στο ελληνικό έδαφος. Πολύ κοντά στην Αδριανούπολη, δυτικά του Έβρου. Σήμερα ονομάζεται  Κάραγατς (Karaagas).Παναγιά: Ίμβρος. Η πρωτεύουσα του νησιού  το οποίο το 1920 βρισκόταν στην ελληνική επικράτεια. Σήμερα ονομάζεται Τσιναρλί. Πάνιδον:  Ανατολική Θράκη. Κωμόπολη νότια της Ραιδεστού, στα παράλια της θάλασσας του Μαρμαρά. Σήμερα ονομάζεται Μπαρμπαρός ( Barbaros).Παυλοχώριον: Ανατολική Θράκη. Στην περιοχή του Αρτισκού των Σαράντα Εκκλησιών. Η σημερινή του ονομασία είναι Παυλίκιοϊ.Πεντάπορος: Aνατολική Θράκη. ΒΔ της  Βιζύης των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται Σαρατίνα.Ραιδεστός: Ανατολική Θράκη. Απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις της   περιοχής και το μεγαλύτερο λιμάνι της Προποντίδας και τη διασχίζει ο  αυτοκινητόδρομος Κήπων-Κωνσταντινούπολης. Η σημερινή της ονομασία είναι Tekirdag.Σάκκοι: Ανατολική Θράκη.Κωμόπολη που βρίσκεται πολύ κοντά στη Σηλυβρία, στην υποδιοίκηση της οποίας ανήκε. Ήταν γνωστή ως Τσαντώ  όπως και η σημερινή της ονομασία: Τσαντό ( Canta).Σαράντα Εκλκλησίαι: Aνατολική Θράκη. Πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού στην απογραφή του 1920, μια απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις της Ανατολικής Θράκης. Η σημερινή της ονομασία είναι Κιρκλάρελι (Kirklareli).Σηλυβρία: Ανατολική Θράκη. Πόλη  της  Προποντίδας σε μικρή απόσταση απ’ την Κωνσταντινούπολη, λίγο πριν τη συνοριακή γρσμμή. Σήμερα ονομάζεται Silivri.Σιδηροχώριον: Ανατολική Θράκη. Πόλη στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών που στην απογραφή του 1920 αποτέλεσε την έδρα της ομώνυμης υποδιοίκησης. Ονομάσθηκε και Σαμάκοβο  με τη σημερινή του ονομασία να είναι Δεμίρ Κιόι  (Demirkoy).Σκεπαστός:  Ανατολική Θράκη. Ορεινό χωριό βόρεια της Βιζύης και ΝΔ του Σιδηροχωρίου. Σήμερα ονομάζεται Yenice.Σκόπελος: Aνατολική Θράκη. Βρίσκεται ΒΔ των σαράντα Εκκλησιών, απέχοντας 8 χλμ. Απ’ την Πέτρα( Κάγιαλι). Σήμερα ονομάζεται Yoguntas.Σκοπός: Ανατολική Θράκη. Κωμόπολη που βρίσκεται ΒΑ των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα  ονομάζεται Uscup.Στέρνα: Ραιδεστός, Ανατολική Θράκη. Χωριό της περιοχής των Γανοχώρων πολύ κοντά στο Μυριόφυτο, αμέσως μετά το Καλαμίτσι, προς το εσωτερικό της Θράκης. Η σημερινή της ονομασία είναι Τεπέκιοϊ.Σχοινούδιον: Ίμβρος. Κεφαλοχώρι κάποτε, βρίσκεται 14 χλμ. ΝΔ του λιμανιού.  Σήμερα που η επίσημη ονομασία της Ίμβρου είναι  Cokceada, το Σχοινούδι  λέγεται  Derekoy. Σχολάριον: Ανατολική Θράκη. Κωμόπολη στην περιοχή της Ραιδεστού. Κτισμένη στους πρόποδες του Ιερού Όρους, ΝΔ του Αγίου Ευθυμίου( Ναϊπκιοϊ).Η σημερινή του ονομασία είναι  Ιστικλάρ (Ιstiklar).Τένεδος: Τένεδος. Η πρωτεύουσα και το λιμάνι του νησιού που το 1920 υπάγονταν στην υποδιοίκηση της Λήμνου του νομού Λέσβου. Σήμερα ονομάζεται Bozcada όπως και  το νησί. Τυρολόη: Ανατολική Θράκη. Πόλη  που βρίσκεται στον οδικό άξονα Αδριανούπολης-Κωνσταντινούπολης και κοντά σ’ αυτόν που οδηγεί στην Ελλάδα. Η σημερινή της ονομασία είναι Τσορλού( Corlu).Φανάριον:  Ανατολική Θράκη. Χωριό στην περιοχή της Σηλυβρίας , προς την ενδοχώρα της Θράκης. Σήμερα ονομάζεται  Φενέρ ή Φενέρκιοϊ (Fenerkoy).Φυλλοχώριον: Σαράντα Εκκλησίες, Ανατολική Θράκη. Χωριό που βρίσκεται πολύ κοντά στην αριστερή πλευρά της διαδρομής Αδριανούπολης –Κωνσταντινούπολης. Η σημερινή του ονομασία είναι Καραχαλίλ(Karahallil).Χαλίκια: Ανατολική Θράκη. Σε κοντινή απόσταση, νότια της Βιζύης. Ονομαζόταν Πετροχώρι αλλά στην απογραφή του 1920 αναφέρεται ως Χαλίκια ενώ  η τωρινή της ονομασία είναι Τσακίλ (Gakil) που σημαίνει Χαλίκι.Χαριούπολις: Ανατολική Θράκη. Βόρεια της Ραιδεστού  απ’ την οποία απέχει 45 χλμ. Η σημερινή της ονομασία είναι Χαϊραμπολού (Hayrabolu).Χρυσάμπελος: Ανατολική Θράκη. Παραλιακή κωμόπολη ΝΔ της Ραιδεστού,. Η σημερινή της ονομασία είναι Kumbag  η οποία προέρχεται απ’ την προηγούμενη ελληνική ονομασία Κούμβαον.Χώρα:  Ανατολική Θράκη. Παράλιο χωριό της Προποντίδας πολύ κοντά στο Μυριόφυτο, λίγο πριν το Γάνο. Σήμερα ονομάζεται Haskioy.Ψαθάδες:  Ανατολική Θράκη. Ανατολικά του Έβρου, στο ύψος του ελληνικού χωριού Αμόριο. Απέχει 8 χλμ.  απ’ το Διδυμότειχο. Η σημερινή του ονομασία είναι  Χασιρκιαρναούτκιοϊ.    

ΠΙΝΑΚΑΣ 2 – ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ

Ανδρέας Μπέσσας

ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ
(ΕΓΚΑΤΑΛΕΦΘΗΚΑΝ  Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ)

 Αβραμιού: Μεσσηνία. Αποτελούσε  ξεχωριστόν οικισμό ως το 1920 όταν ενσωματώθηκε στην Καλαμάτα. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της πόλης και οριοθετείται  μεταξύ των  λεωφόρων  Αθηνών, Ανθέων  και Ηρώων Πολυτεχνείου.

Αγία Μαρίνα: Ηράκλειο. Στη ΒΑ πλευρά της κωμόπολης του Γαζίου, που πήρε την ονομασία απ΄ τον ομώνυμο ιστορικό ναό γύρω απ’ τον οποίο δημιουργήθηκε  ο οικισμός. Απ’ το 2011  αποτελεί τμήμα  του Γαζίου.

Αγία Παρασκευή: Mαγνησία. Βρίσκεται δυτικά της λεωφόρου Ιωλκού, στη διαδρομή απ’ το Βόλο προς το Πήλιο, στην περιοχή όπου συναντιούνται ο ποταμός Κραυσίδωνας με τον περιφερειακό. Απ’ το 1971 είναι συνοικία του Βόλου.

Άγιοι Θεόδωροι: Βοιωτία. Στο ΒΑ τμήμα της Θήβας προς την πλευρά της Εθνικής οδού, στην περιοχή όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός. Απ’ το 1940  αποτελεί συνοικία της Θήβας.

Άγιος Γεώργιος: Μαγνησία. Ανατολικά της λεωφόρου Ιωλκού με  επίκεντρο τον ομώνυμο ναό, απέναντι απ’ τη συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Απ’ το 1981 είναι ενσωματωμένος στον  Βόλο.

Άγιος Ιωάννης Καρέας: Αθήνα. Αυτόνομος οικισμός ως το 1971 όταν ενσωματώθηκε στο Βύρωνα και αποτελεί  την πιο ευδιάκριτη και νεότερη  απ’ τις συνοικίες του. Βρίσκεται ανατολικά της λεωφόρου Καρέα.

Άγιος Ρόκκος: Κέρκυρα. Στη δυτική πλευρά της πόλης της Κέρκυρας ,  στην περιοχή της πλατείας  Σορόκου όπου βρίσκεται ο ναός του Αγίου Ρόκκου. Η σημερινή ονομασία της πλατείας είναι Θεοτόκη.   Ενσωματώθηκε στην πόλη στα μεταπολεμικά χρόνια.

Άγιος Φανούριος: Με πυρήνα την περιοχή γύρω απ’ τον  ομώνυμο ναό, στη νότια πλευρά του Ιλίου (παλαιότερα Νέα Λιόσια) στα όρια με το Περιστέρι. Ως και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια  καταγράφονταν ως χωριστός οικισμός.

Αθήναι Τμήματα Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄: Στην απογραφή του 1896 και  μόνο,  η πρωτεύουσα της Ελλάδας  δεν εμφανίζεται ως ένας οικισμός γιατί μοιράζεται σε  έξι (6) αυτοτελή  τμήματα. Οι περιοχές που αντιστοιχούν στα ανωτέρω τμήματα έχουν ως εξής:

Α΄: To ιστορικό κέντρο της πόλης(περιοχή της Πλάκας).

B΄: Βόρεια της Πλάκας, το τμήμα απ’ την οδό Αιόλου έως τη Βουλή.

Γ΄: Η περιοχή του Ψυρρή, η Βαρβάκειος και η Ομόνοια.

Δ΄: Η περιοχή που εκτείνεται δυτικά της Πλάκας, απ’ τους Άγιους Ταξιάρχες, το Μοναστηράκι, το Θησείο και η αρχαία Αγορά.

Ε΄: Τα Εξάρχεια και η νεοσύστατη συνοικία της Νεάπολης.

ΣΤ΄: Η περιοχή του  Μεταξουργείου.

Αμμουδάρα: Ηράκλειο. Η παραθαλάσσια ζώνη του Γαζίου. Εμφανίσθηκε ως ξεχωριστός οικισμός το 1971 και ενσωματώθηκε στο Γάζι  το 2001.

Αμπελόκηποι:  Αθήνα. Μια απ’ τις πιο γνωστές συνοικίες της πρωτεύουσας η οποία αναφέρεται χωριστά μόνο στην απογραφή του 1928.

Αμφιάλη:  Πειραιάς. Στη βόρεια πλευρά του Κερατσινίου, στις παρυφές του όρους Αιγάλεω, συνοικία σήμερα του Κερατσινίου. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1928.

Αναγέννησις:  Θεσσαλονίκη. Δυτικά της λεωφόρου Λαγκαδά, στο ύψος του Συμμαχικού Νεκροταφείου απ’ την απέναντι πλευρά. Διοικητικά υπάγεται στη Νεάπολη. Απογράφεται μόνο το 1928.

Ανάληψις:  Πειραιάς. Περιοχή που ορίζεται απ’ τις οδούς: 25ης Μαρτίου, Αναπαύσεως και Εθνικής Αντιστάσεως στη Δραπετσώνα. Προσφυγικός οικισμός που παρουσιάζεται μόνο το 1928.

Αναπλάδες:  Κέρκυρα. Στη δυτική πλευρά της Λευκίμμης.  Αυτοτελής αρχικά οικισμός, ενσωματώθηκε στην Άνω Λευκίμμη  το 1961 και  αργότερα (1991)  με τη δημιουργία  ενιαίου οικισμού, στη Λευκίμμη.

Ανάστασις: Πειραιάς. Οριοθετείται απ’ τις οδούς: Αναλήψεως, Γραβιάς (σημερινή Μιαούλη), Αϊβαζίδη και Μεσολογγίου(Αδριανού) και  βόρεια απ’ το ομώνυμο νεκροταφείο και τα Ταμπούρια. Διοικητικά υπάγεται στο Κερατσίνι. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1928.

Άνω Ευηνοχώριον:  Αιτωλοακαρνανία. Η βόρεια συνοικία του χωριού, δίπλα στην παλιά Εθνική οδό Αντιρρίου- Ιωαννίνων. Αποτελώντας   αρχικά ξεχωριστό οικισμό, συνενώθηκε με το Ευηνοχώριον  το 1971.

Άνω Θεολόγος: Θάσος. Σήμερα είναι μια απ’ τις δυο γειτονιές του ορεινού χωριού του νησιού  Θεολόγος  με το οποίο ως τα  πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απογράφονταν ως  ξεχωριστοί οικισμοί.

΄Ανω και Κάτω Γερμανικά: Αθήνα. Ο προσφυγικός οικισμός που στήθηκε το 1926 (παράγκες)  με χρηματοδότηση της γερμανικής κυβέρνησης στα σημερινά διοικητικά όρια του Περιστερίου και συγκεκριμένα μεταξύ του αρχικού πυρήνα του Περιστερίου  (Παλαιό Περιστέρι) και της περιοχής όπου βρίσκονται οι ναοί της Ευαγγελίστριας και του Αγίου Αντωνίου.

Άνω Κουφάλια:  Θεσσαλονίκη. Στο ανατολικό τμήμα  του ενιαίου σήμερα οικισμού και  ήταν η  πολυπληθέστερη απ’ τις δυο συνοικίες των Κουφαλίων   που προπολεμικά αποτελούσαν ξεχωριστούς οικισμούς.

Άνω Λευκίμμη: Κέρκυρα. Το δυτικό τμήμα της Λευκίμμης  στην οποία ενσωματώθηκε το 1991.

Βαρβάσαινα: Χίος. Στη δυτική πλευρά της πόλης  που  προπολεμικά αποτελούσε ξεχωριστό  οικισμό ενώ τώρα αποτελεί μια απ’ τις συνοικίες της Χίου.

Βαψώριον: Καστοριά. Απέχει 22 χλμ. απ’ την πόλη της Καστοριάς και 3 χλμ. απ’ το χωριό του Αγίου Αντωνίου. Απ’ τα πρώτα  μεταπολεμικά χρόνια Εγκαταλείφθηκε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, με την περιοχή να παίρνει τη νέα ονομασία Ποιμενικόν.

Βοτανικός: Αθήνα. Ιστορική συνοικία της Αθήνας που απογράφεται χωριστά μόνο το 1928.Οριοθετείται μεταξύ των  λεωφόρων Αθηνών, Κων/λεως και της οδού Αγίου Πολυκάρπου.

Βούρλα: Πειραιάς. Προσφυγικός οικισμός στην ανατολική πλευρά της Δραπετσώνας, εκεί όπου βρίσκονταν οι ομώνυμες φυλακές  που στις μέρες μας έχουν γκρεμιστεί. Περιβάλλεται απ’ τις οδούς Ψαρών, Εθνικής Αντιστάσεως, Δογάνης και Μιαούλη. Απογράφονται το 1928.

Βυζάντιο: Αθήνα. Προσφυγικός οικισμός που αναπτύχθηκε γύρω απ’ την ομώνυμη πλατεία του Βύρωνα. Απογράφεται μόνο  το 1928.

Γαλαναίικα: Φθιώτιδα. Στη ΒΔ πλευρά της Λαμίας , που απ’ το 1951 ενσωματώθηκε σ’ αυτήν αποτελώντας συνοικία της.

Γαρίτσα: Κέρκυρα. Στη ΝΑ πλευρά της πόλης, όπου υπάρχει το νότιο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης της Κέρκυρας. Απ’ το 1951 ενώθηκε με την πόλη, αποτελώντας συνοικία της.

Γενή και Εσκή Δελήκ: Θεσσαλονίκη. Προσφυγική περιοχή της πόλης που εκτείνεται κατά μήκος των παλαιών τειχών μεταξύ των  Γενί Ντελίκ ( Καινούρια Τρύπα) και  Εσκί Ντελίκ (Παλαιά Τρύπα). Απ’ την άλλη πλευρά των τειχών βρισκόταν το  ‘’Εκτός των τειχών  Γενή και Εσκή Δελήκ’’, περιοχή σήμερα των Συκεών.

Γλαύκος: Αχαϊα. Στη νότια πλευρά της Πάτρας, που ως το 1961 αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό. Αρχικά λεγόταν Ζαρουχλέικα και τη σημερινή ονομασία  την οφείλει στον παρακείμενο ομώνυμο ποταμό.

Γούβα: Αθήνα. Στη νοτιοανατολική πλευρά της πρωτεύουσας, δυτικά του Παγκρατίου. Κεντρικό της σημείο είναι η πλατεία Αμβροσίου Πλυτά. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1928.

Γούβα: Πειραιάς. Στη Β και ΒΑ πλευρά του Πειραιά, οριοθετούμενη μεταξύ της οδού  34ου Συντάγματος και των γραμμών του ΗΣΑΠ. Είναι γνωστή  και ως Γούβα του Βάβουλα. Απογράφεται αυτόνομα μόνο το 1928.

Γουδί: Αθήνα. Στη βορειοανατολική πλευρά της Αθήνας, με επίκεντρο την περιοχή του Αγίου Θωμά. Ένα τμήμα απ’ το Γουδί  ανήκει διοικητικά στου Ζωγράφου. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1928. Σήμερα αναφέρεται με την ετυμολογικά σωστή  γραφή: Γουδή.

Δαφνίον: Αθήνα. Συνοικία του Χαϊδαρίου. Στην απογραφή του 1928 εμφανίζεται ως Δαφνί (Πυριτιδοποιείον) που σήμερα  αποτελεί τη σημερινή δυτική πλευρά του Αιγάλεω το οποίο δεν αναφέρονταν ακόμα ως οικισμός.

Δεκέλεια: Αττική. Η περιοχή του αεροδρομίου Τατοϊου. Σήμερα διοικητικά ανήκει στις Αχαρνές όπου ενσωματώθηκε το 1961.

Δελλιώνες:  Ανατολική Θράκη. Πολύ κοντά στη Σηλυβρία και στους Επιβάτες (Selimpasa) απ’ τους οποίους απέχει 5 χλμ.  Σήμερα ονομάζεται Ορτάκιοϊ (Ortakoy).

Δερβιτσελεπή: Ηλεία. Χωριό της Ηλείας που συνενώθηκε με τη γειτονική Καλίτσα το 1885, δημιουργώντας την Αμαλιάδα. Αποτελεί το ΝΔ τμήμα της πόλης.

Δοκός: Εύβοια. Στη δυτική πλευρά της Χαλκίδας  στην οποία ενσωματώθηκε το 1971. Ως τότε, απογράφονταν ως ξεχωριστός οικισμός.

Δουργούτι: Αθήνα. Η περιοχή της Αθήνας που σήμερα είναι γνωστή ως Νέος Κόσμος, ανατολικά της Λεωφόρου Συγγρού και δυτικά της Ηλιουπόεως. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1928.

Εγλυκάς: Αχαϊα. Άλλοτε χωριό, απ’ το 1961 συνοικία της Πάτρας. Βρίσκεται  στη ΝΔ πλευρά της πόλης.

Ελευθερούπολις: Αθήνα. Ένας απ’ τους οικισμούς που συγκρότησαν την (προσφυγική)  Νέα Ιωνία. Οριοθετείται μεταξύ του αρχικού πυρήνα της Ν.Ιωνίας, της Σαφράμπολης, της Καλογρέζας και των λεωφόρων Ηρακλείου, Παναγούλη και Εθνικής Αντιστάσεως. Απογράφεται μόνο το 1928.

Εξοχικαί Θέσεις: Πάρος. Απογράφεται μόνο το 1928 που  καταγράφηκαν όσοι διέμεναν εκτός του πολεοδομικού συγκροτήματος της Παροικιάς, αποτελώντας ξεχωριστό οικισμό με την ανωτέρω ονομασία.

Έξω Αγία: Αχαϊα. Παραθαλάσσια προσφυγική περιοχή της Πάτρας στη ΒΔ της πλευρά, με μέτωπο τον Πατραϊκό Είναι γνωστή ως Έξω Αγιά. Ενσωματώθηκε στην πόλη το 1961.

Επτάλοφος: Θεσσαλονίκη. Τμήμα της  προσφυγικής περιοχής των Αμπελοκήπων,  βόρεια της σιδηροδρομικής γραμμής. Απογράφεται μόνο το 1928 αφού μετά, με άλλους προσφυγικούς οικισμούς συγκρότησαν τους Αμπελόκηπους.

Ευαγγελίστρια: Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός οικισμός που γειτνιάζει με το ομώνυμο κοιμητήριο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Απ’ το 1971 αποτελεί συνοικία του Αγίου Παύλου.

Ευγενία: Πειραιάς. Αποτελεί το νότιο τμήμα του Κερατσινίου και βρίσκεται μεταξύ του Κοιμητηρίου της Ανάστασης και της Δραπετσώνας. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο το 1928.

Ζαβλάνης: Aχαϊα. Συνοικία σήμερα της Πάτρας, γνωστή ως Ζαβλάνι, και βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της πόλης. Απογράφεται ξεχωριστά το 1940.

Ζαλούφιον: Ανατολική Θράκη.Βρίσκεται ΒΔ της Μακράς Γέφυρας (Ουζούν Κιοπρού) απέχοντας απ’ αυτήν 15 χλμ. Σήμερα ονομάζεται Kircasalih.

Θυμαράκια: Αθήνα. Περιοχή που βρίσκεται κάτω απ’ τις γραμμές του τρένου, ανάμεσα στα Σεπόλια, Λόφο Σκουζέ, πλατεία Αμερικής. Απογράφεται μόνο το 1928.

Ινέμπολις: Αθήνα. Προσφυγική περιοχή που οριοθετείται μεταξύ της σιδηροδρομικής γραμμής και των περιοχών του Περισσού, της Σαφράμπολης και της Ελευθερούπολης με τις οποίες συναποτέλεσε τη σημερινή Νέα Ιωνία. Εκεί βρίσκεται ο σταθμός των ΗΣΑΠ Πευκάκια-Ινέμπολις. Απογράφεται το 1928.

Καινούργια Χώρα και Βαρούσι: Xανιά. Πρόκειται για δύο περιοχές στην πόλη των Χανίων που στην απογραφή του 1900 – δεκατρία χρόνια πριν την ενσωμάτωση της Κρήτης στο ελληνικό κράτος- καταγράφηκαν ως ένας οικισμός. Η  Καινούργια Χώρα εκτείνεται στο ΒΔ τμήμα, έξω απ’ το δυτικό κομμάτι του ενετικού τείχους της παλιάς πόλης. Το Βαρούσι, βρίσκεται έξω απ’ τα τείχη, δυτικά της Κισσαμίτικης πόρτας.

Καϊστριον Πεδίον: Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός οικισμός που αποτελεί το ΝΑ τμήμα του προαστίου των Αμπελοκήπων με δυτικό όριο τη λεω Λαγκαδά. Απογράφεται μόνο το 1928.

Καλαμών Παραλία: Μεσσηνία. Ως τις αρχές του 20ου αιώνα περιελάμβανε το θαλάσσιο μέτωπο της μεσσηνιακής πρωτεύουσας αποτελώντας ξεχωριστόν οικισμό. Δεν υπήρχε συνεχόμενη  κατοίκηση με την πόλη.

Καλίτσα: Ηλεία. Το χωριό που μαζί με το γειτονικό Δερβίς Τσελεπί συνενώθηκαν το 1885 και συγκρότησαν την πόλη της Αμαλιάδας. Η τοποθεσία του ήταν  ΒΑ του χειμάρρου Σοχιά που αποτελούσε το όριο των δύο χωριών και στις μέρες μας έχει επιχωματωθεί.

Καλλιθέα: Θεσσαλονίκη. Τοποθετούμενη έξω απ’ τα τείχη της πόλης απογράφεται ως ξεχωριστός οικισμός το 1928. Ένα τμήμα της ανήκει διοικητικά στις Συκεές.

Καλλιθέα:  Ξάνθη. Περιοχή στις παρυφές της πόλης. Κατοικήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αποτέλεσε ξεχωριστό οικισμό μόνο το 2001. Αποτελεί το ΝΔ τμήμα της Ξάνθης και βρίσκεται μεταξύ της  Χρύσας και του Ευμοίρου. Εκεί βρίσκεται και συγκρότημα εργατικών κατοικιών.

Καλογρέζα: Αθήνα. Γειτνιάζει με τον αρχικό πυρήνα της Νέας Ιωνίας, τη Σαφράμπολη, την Αλσούπολη, περιοχές που συναποτέλεσαν τη σημερινή  Νέα Ιωνία. Η Καλογρέζα εντάχθηκε στη Νέα Ιωνία το 1961, απογραφόμενη ως τότε  χωριστά.

Kαλοκαιρινού: Πειραιάς. Προσφυγική περιοχή που σήμερα ανήκει στη Δραπετσώνα και πήρε την ονομασία απ’ την ομώνυμη οδό που τη διέσχιζε. Βόρειά της ήταν η Πυριτιδαποθήκη, ανατολικά τα Βούρλα και  ο αρχικός πυρήνας της Δραπετσώνας και δυτικά την Ανάσταση, τα Σφαγεία και τα Λιπάσματα. Απογράφεται μόνο το 1928.

Κάμπος: Χίος. Νότια της πόλης της Χίου απ’ το κέντρο της οποίας  απέχει 6 χλμ. Χίο. Προπολεμικά αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό, ενσωματωμένος σήμερα στην πόλη.

 Κάνηθος:  Εύβοια. Το ηπειρωτικό τμήμα της Χαλκίδας  που αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό ο οποίος απ’το 1971 ενσωματώθηκε στην πόλη                                                                                         

Καστέλλα: Πειραιάς. Η συνοικία του Πειραιά(η περιοχή γύρω απ’ το σημερινό Μικρολίμανο και τον ομώνυμο λόφο) που ως τις αρχές του 20ου αιώνα αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό.

Καστρίτσι: Αχαΐα. Τα  δύο χωριά που βρίσκονται πολύ κοντά στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας  και σήμερα είναι γνωστά ως  Άνω και Κάτω  Καστρίτσι. Στα προπολεμικά χρόνια παρόλη τη  μεταξύ τους απόσταση, αποτελούσαν γειτονιές του ενιαίου οικισμού.

Κατάχλωρον:  Δράμα. Παραμεθόριο  χωριό με θέα προς τα βουλγαρικά χωριά, απέχει 8 χλμ. απ’ το  Παγονέρι. Στις μέρες μας εντελώς εγκαταλειμμένο, με τον  χρόνο να έχει εξαφανίσει τα ίχνη του προπολεμικά πολυάνθρωπου χωριού.

Κάτω Βλοχός: Αιτωλοακαρνανία. Το δυτικό  τμήμα του Καινουργίου  με το οποίο χωρίζονται από έναν χείμαρρο και ως το 1961 αποτελούσαν ξεχωριστούς οικισμούς. Ταυτίζεται με την  ενορία του Αγίου Δημητρίου του Καινούργιου.

Κάτω Χαλάνδρι: Τμήμα του Χαλανδρίου στη νότια πλευρά του, μεταξύ των Νέου Ψυχικού και Αγίας Παρασκευής και δυτικά του Νομισματοκοπείου.

Κλαζομεναί:  Αθήνα. Προσφυγικός οικισμός που ενσωματώθηκε στο Βύρωνα. Σύμφωνα με αδιασταύρωτες  βλιογραφικές πηγές,  βρισκόταν πίσω απ’ τη Σχολή Χαραλαμπόπουλου, εκεί όπου είναι σήμερα το 4ο Δημοτικό σχολείο Βύρωνα. Απογράφεται μόνο το 1928.

Κολοκυνθού: Αθήνα. Στη δυτική πλευρά της Αθήνας ,κοντά στον Κολωνό και την Ακαδημία Πλάτωνος, στα σύνορα με Περιστέρι και Αιγάλεω. Ως τα μεταπολεμικά χρόνια ξεχωριστός οικισμός, έκτοτε συνοικία της Αθήνας.

Κομνηνά:  Οριοθετείται μεταξύ των λεωφόρων Βουλιαγμένης και Αλίμου. Περιλαμβάνει  τη ΒΑ πλευρά του αεροδρομίου του Ελληνικού  για την κατασκευή του οποίου  απαλλοτριώθηκε το μεγαλύτερο μέρος  των Κομνηνών( 1951).

Κοντοχώρι: Θήρα. Στη βόρεια πλευρά της πρωτεύουσας  του νησιού, στη διαδρομή προς την Οία. Προπολεμικά, απογράφονταν ξεχωριστά.

Κοπανάς: Αθήνα. Προσφυγικός  οικισμός που αποτελεί  τμήμα     του Βύρωνα, στη βόρεια πλευρά του. Απογράφεται μόνο το 1928.

Κορακιάνα: Κέρκυρα. Χωριό στο   βόρειο  τμήμα του νησιού που απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα  συνίσταται από διαφορετικά χωριά:   Άνω και  Κάτω  Κορακιάνα.

Κορδελιό: Αθήνα. Προσφυγικός οικισμός  που εκτεινόταν  απ’ το Άλσος της Αγίας Τριάδας ως το Άλσος Καισαριανής. Απογράφεται μόνο το 1928 και σήμερα ανήκει στο Βύρωνα.

Κουμ  Καπή: Χανιά. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά των Χανίων, σε παραθαλάσσια περιοχή που εκτείνεται ως τη Χαλέπα. Απογράφεται χωριστά μόνο το 1900.

Κουντουριώτη: Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός οικισμός , στην ανατολική πλευρά της Νεάπολης. Απογράφεται μόνο το 1928.

Κουρή:  Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός παραλιακός οικισμός δυτικά της Αρετσούς, με επίκεντρο τον ναό των Ταξιαρχών. Απογράφεται χωριστά το 1928. Αργότερα ενσωματώθηκε στο Ρύσιο  με το οποίο θα συνενωθούν και άλλοι γειτονικοί οικισμοί για να συγκροτήσουν την Καλαμαριά.

Κρασοχώρι: Σέρρες. Στα χρόνια της ακμής του ονομαζόταν Λέχοβο. Ανατολικά του Άγκιστρου, σε απόσταση μικρότερη των 10 χλμ. στα ελληνοβουλγαρικά  σύνορα. Μεταπολεμικά εγκαταλείφθηκε.

Κτιστά:  Αθήνα. Προσφυγική περιοχή που βρισκόταν κάτω απ’ τη σημερινή Β. Αλεξάνδρου. Ονομάσθηκε έτσι απ’ τις  πρώτες  λιθόκτιστες  προσφυγικές  κατοικίες που αργότερα με άλλους  γειτονικούς  οικισμούς    συγκρότησαν το Περιστέρι. Αρκετές από εκείνες τις  κατοικίες διασώζονται ως τις μέρες μας.

Λαμπέτι: Ηλεία. Άλλοτε χωριό, συνοικία σήμερα του Πύργο, που ως και το 1951 αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό και μετά ενσωματώθηκε στην πρωτεύουσα της Ηλείας. Βρίσκεται ανατολικά απ’ την επαρχιακή οδό Πατρών-Πύργου.

Λειβάδια: Χίος. Συνοικία σήμερα  της πόλης, δυτικά του λιμανιού. Ως τα χρόνια του μεσοπολέμου αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό.

Λεχώνια: Μαγνησία. Με τη δημιουργία του αρχικού πυρήνα των Λεχωνίων ως  τις αρχές του 20ου αιώνα αναφέρεται  με αυτή την ονομασία. Αργότερα διαχωρίζεται στα Άνω και τα Κάτω  Λεχώνια, οι οποίοι αποτελούν ξεχωριστούς οικισμούς.

Λιμήν  Θεσσαλονίκης: Όπως και σε άλλες παραθαλάσσιες πόλεις που είχαν λιμάνια, στις απογραφές  που διενεργούνταν  ως το 1920, καταγράφονταν  ξεχωριστά  ο πληθυσμός των  λιμένων και συγκεκριμένα οι  ταξιδιώτες , οι ναυτικοί  και όσοι  παρευρίσκονταν κατά την  ημέρα  της απογραφής στο λιμάνι ή αναχωρούσαν απ’ αυτό.

Λιμήν  Πειραιώς: Ισχύει ό ,τι αναφέρθηκε και  με την προηγούμενη καταγραφή.

Διευκρινίζουμε, πως είναι διαφορετική η περίπτωση  με τους οικισμούς που υπάρχουν και στις μέρες μας και έχουν το πρόθεμα Λιμήν πριν  απ’ το συνοδευτικό τοπωνύμιο.

Λιπάσματα: Πειραιάς. Πήρε την ονομασία απ’ το εργοστάσιο λιπασμάτων που βρισκόταν εκεί. Περιοχή της Δραπετσώνας σήμερα, βρίσκεται νότια του αρχικού πυρήνα του προαστίου και των αρχαίων τειχών του Πειραιά (Ηετιώνια πύλη και ακτή). Απογράφεται μόνο το 1928.

Μανιάτικα: Πειραιάς. Περιοχή του Πειραιά  σήμερα που γειτνιάζει με τη Νίκαια, την Παλαιά Κοκκινιά και τα Ταμπούρια. Σήμερα είναι γνωστή και ως Αγία Σοφία. Απογράφεται μόνο το 1928.

Μαντούκι: Στη ΒΔ πλευρά της πόλης, εκεί όπου είναι το νέο  λιμάνι, έχοντας ενσωματωθεί στην πόλη  απ’ τα μεταπολεμικά χρόνια.  

Μαυροβούνιον: Λακωνία. Παραθαλάσσιο θέρετρο νότια του Γυθείου απ’ το οποίο  απέχει 2 χλμ. που ως και την απογραφή του 1961 απογράφονταν χωριστά.

Μεσαίον Καρλοβάσιον: Σάμος. Πολύ κοντά στο Νέο Καρλόβασι προς το εσωτερικό του. Απ’ το 1961 αποτελεί συνοικία του Νέου Καρλοβασίου.

Μετόχια  Νεαπόλεως: Λασίθι. Αποτελούνταν από κατοικίες κτηνοτρόφων του οροπεδίου του Λασιθίου γύρω απ’ τη Νεάπολη. Καταγράφεται ως οικισμός  μόνο στην ειδική  απογραφή του 1900, πριν την  ενσωμάτωση  της  Μεγαλονήσου στην Ελλάδα.

Μετόχι Ατσαλένιου: Ηράκλειο. Προσφυγικός οικισμός στη νότια πλευρά της πόλης του Ηρακλείου. Η περιοχή σήμερα  αποτελεί τμήμα του Ηρακλείου και  ονομάζεται Νέες Κλαζομενές λόγω της εγκατάστασης Βουρλιωτών προσφύγων και τα Βουρλά ήταν κοντά στις αρχαίες  Κλαζομενές. Απογράφεται μόνο το 1928.

Μυκονιάτικα: Aθήνα. Βρίσκεται στην αριστερή πλευρά των Αγίων Αναργύρων όπως ανεβαίνουμε από Αθήνα. Απογράφεται μόνο το 1928.

Ναύσταθμος: Σαλαμίνα. Σήμερα αποτελεί τη στρατιωτική βάση  του Ναυστάθμου. Ως και την απογραφή του 1961 εμφανίζεται ως ξεχωριστός οικισμός.

Νέα Αλάτσατα: Αθήνα. Στη δυτική πλευρά του Βύρωνα. Είναι ένας  απ’ τους   προσφυγικούς οικισμούς  που συγκρότησαν το Βύρωνα και  για τον οποίο γνωρίζουμε το ακριβές στίγμα του.

Νέα Αμισός: Δράμα. Νότια της πόλης της Δράμας στη διαδρομή προς την Πρώτη Σερρών. Στις μέρες μας αποτελεί συνοικισμό της Δράμας  με τα όρια να είναι ευδιάκριτα.

Νέα  Άμπλιανη: Φθιώτιδα. Στη νοτιοανατολική πλευρά της Λαμίας,  συνοικία της πόλης απ’ το 1971.

Νέα Βρύουλα: Aθήνα. Προσφυγικός οικισμός στη δυτική πλευρά του Βύρωνα, γύρω απ’ την πλατεία Σμύρνης. Απογράφεται  μόνο το 1928.

Νέα Ελβετία: Αθήνα. Άλλη μία προσφυγική γειτονιά του Βύρωνα, η πιο πολυάνθρωπη μετά τον αρχικό οικισμό του Βύρωνα  που αργότερα με τις  γειτονικές περιοχές συγκρότησαν τον σημερινό Βύρωνα. Περιελάμβανε την περιοχή που εκτείνεται απ’ το Παγκράτι ως το σημερινό κέντρο του Βύρωνα. Απογράφεται το 1928.

Νέα Καλλίπολις: Πειραιάς. Προσφυγικός που βρέχεται απ’ τις  ακτές της Πειραϊκής  και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ομώνυμης χερσονήσου. Απογράφεται το 1928.

Νέα Καμίνια: Πειραιάς. Εκτείνεται μεταξύ της οδού Πειραιώς, της Παλαιάς Κοκκινιάς στα βόρεια και του Νέου Φαλήρου. Συνοικία του Πειραιά που  εμφανίζει συνεχή κατοίκηση απ’ τα αρχαία χρόνια, καταγράφεται ως ξεχωριστός οικισμός μόνο το 1928 όταν εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες.

Νέα Μαγνησία: Φθιώτιδα. Ανατολικά της Λαμίας, στον οδικό άξονα που οδηγεί στη Στυλίδα. Ως το 1961 απογράφονταν ξεχωριστά ενώ σήμερα είναι συνοικία της Λαμίας.

Νεάπολης: Αττική. Αποτελεί τη νότια πλευρά του Λαυρίου, δυτικά της λεωφόρου Σουνίου. Εμφανίζεται ως ξεχωριστός οικισμός  το 1889.(Η γραφή είναι αυτή που αναφέρεται).

Νέα  Φιλιππούπολις: Λάρισα. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Λάρισας, διασχίζεται απ’ την οδό Ιωαννίνων και οριοθετείται μεταξύ της κοίτης του Πηνειού στη βόρεια πλευρά της και του οδικού άξονα Λάρισας-Τρικάλων. Ως το 1961 απογράφονταν χωριστά.

Νέα Φορτέτσα: Ηράκλειο. Στη νότια πλευρά του Ηρακλείου με ευδιάκριτα όρια, δίπλα στην Κνωσό.

Νέο Κορδελιό: Βύρωνας. Προσφυγικός οικισμός του Βύρωνα που απογράφεται μόνο το 1928. Αν και το Νέο Κορδελιό αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα  όπως και οι υπόλοιποι ως το 1940, δεν κατέστη δυνατή η ταύτισή του με κάποια περιοχή του Βύρωνα. Υποθετικά, έχοντας υπόψη το στίγμα των υπόλοιπων περιοχών, θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε ανατολικά του Κορδελιού, προς το στάδιο του Βύρωνα.

Νέο Φάληρο: Η γνωστή συνοικία του Πειραιά, στην ανατολική πλευρά του που ενσωματώθηκε σ’ αυτόν το 1971.

Ξηρόκαμπος: Σύρος. Στη διαδρομή  απ΄ την  Ερμούπολη  προς την Άνω Σύρο. Σήμερα είναι συνοικία της Ερμούπολης.

Παγκράτι: Αθήνα. Η γνωστή συνοικία της Αθήνας, απ’ τις πολυπληθέστερες της πρωτεύουσας. Βρίσκεται  στην ανατολική της πλευρά, νότια της λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου και δυτικά του Βύρωνα. Το 1928 απογράφεται  ξεχωριστά.

Παγκράτι: Φθιώτιδα. Πολύ κοντά στο κέντρο της Λαμίας, βρίσκεται δυτικά του σιδηροδρομικού σταθμού , στη διαδρομή προς το Καρπενήσι.

Παλαιά Κοκκινιά: Πειραιάς. Έχει τη Νίκαια στα βόρειά της ( άλλοτε Κοκκινιά) και τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη στα ανατολικά. Συνοικία του Πειραιά σήμερα, παλιότερα απογράφονταν ξεχωριστά.

Παλαιόν  Περιστέριον:  Αθήνα. Ο αρχικός πυρήνας του Περιστερίου που υπήρχε πριν απ’ την έλευση των προσφύγων.  Η θέση του ήταν στην περιοχή του ναού της αγίας Τριάδας. Ο προσδιορισμός προστέθηκε μετά τη δημιουργία του προσφυγικού οικισμού με τη συνένωση κι άλλων περιοχών.

Παλαιόν Χωρίον: Κέρκυρα. Στη  ΒΔ πλευρά της Κέρκυρας, πολύ κοντά στην κορυφή του Παντοκράτορα. Το όνομα του χωριού στα χρόνια της ακμής του  ως την περίοδο του μεσοπολέμου  ήταν Σινιές. Σήμερα είναι ακατοίκητο και η πιο εύκολη πρόσβαση είναι απ’ το Νησάκι απ’ το οποίο απέχει 8 χλμ.

Παλούκια: Σαλαμίνα. Το επίνειο της Σαλαμίνας με το οποίο γίνεται και η συγκοινωνία με το Πέραμα.

Παράγκες: Αθήνα. Περιοχή που περιλαμβάνει το βόρειο τμήμα του Μοσχάτου, πάνω απ’ τις σιδηροδρομικές γραμμές και εκατέρωθεν της οδού Πειραιώς. Οριοθετούμενη απ’ τις οδούς Ύδρας, ,των βορείων ορίων του σημερινού  Μοσχάτου και της σιδηροδρομικής γραμμής.

Παραλία Ασπροπύργου: Δυτική Αττική. Η παραλιακή ζώνη του Ασπροπύργου που ως και το 1961 αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό, ενσωματωμένη σήμερα στον Ασπρόπυργο.

Παραλία Κυπαρισσίας: Μεσσηνία. Η παραλιακή περιοχή της Κυπαρισσίας  που αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό ενώ σήμερα προς τα εδώ έχει μετατοπισθεί το κέντρο της κωμόπολης.

Πατήσια:  Αθήνα. Η γνωστή συνοικία της πρωτεύουσας  που αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό. Οριοθετείται  μεταξύ της Φωκίωνος Νέγρη και λεωφόρου Ιωνίας.

Περιβόλια: Πειραιάς. Περιοχή στη βόρεια πλευρά  του Πειραιά που εκτεινόταν ως την περιοχή του Ρέντη. Απογράφεται μόνο το 1896.

Περισσός: Αθήνα. Προσφυγικός οικισμός που τώρα καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα της Νέας Ιωνίας.

Περίστασις: Ανατολική Θράκη. Παράλια πόλη της Προποντίδας, στο μέσον περίπου της διαδρομής Καλλίπολης-Ραιδεστού, λίγο πριν την Ηρακλείτσα. Σήμερα ονομάζεται Σάρκιοϊ ( Sarkoy).

Περίχωρα Μυκόνου: Τα χωριά του νησιού που στην απογραφή του 1907 εξαιρουμένων της πρωτεύουσας (Μύκονος) και της Άνω Μεράς αποτέλεσαν ενιαίο ξεχωριστόν οικισμό.

Πέτρα: Ανατολική Θράκη. ΒΔ των Σαράντα Εκκλησιών, νότια της Σκοπέλου. Σήμερα ονομάζεται Κάγιαλι (Kayali).

Πετράλωνα: Αθήνα. Η συνοικία της Αθήνας ΝΔ του Θησείου ανατολικά της Πειραιώς και βόρεια της  Χαμοστέρνας. Απογράφεται  ξεχωριστά μόνο το 1928.

Πετρομαγούλα: Βοιωτία. Καταλαμβάνει το σημερινό κέντρο του Ορχομενού. Το 1961 μαζί με τον όμορο οικισμό της Σκριπούς συγκρότησαν την πόλη του Ορχομενού.

Πινακάς: Ανατολική Θράκη. Στην περιοχή της Βιζύης των Σαράντα Εκκλησιών στη διαδρομή προς το λιμάνι της Μήδειας του Ευξείνου Πόντου. Σήμερα ονομάζεται  Kucukyayla.

Πολύγωνο: Αθήνα. Προσφυγική συνοικία της Αθήνας  βόρεια του Πεδίου του Άρεως, χτισμένη στις απολήξεις των Τουρκοβουνίων. Το 1928 απογράφηκε ως ξεχωριστός οικισμός.

Πολυκάρπη:  Χωριό της ανατολικής Θράκης, στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών. Σήμερα ονομάζεται  Γενιτζέ.

Ποντιάς: Καβάλα. Προσφυγικός οικισμός στη  βόρεια πλευρά της Χρυσούπολης στην οποία ενσωματώθηκε το 1961.

Προάστιον: Αχαϊα. Στη βόρεια είσοδο της Πάτρας, δίπλα στο Ρίο. Η παλαιότερη ονομασία ήταν Μποζαϊτικα  ευρύτατα  γνωστή ως τις  μέρες μας. Ως τα μεταπολεμικά χρόνια αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό.

 Πρόνοια: Αργολίδα. Καταλαμβάνει τις βορειοανατολικές πλαγιές του λόφου του Παλαμηδίου, συνοικία σήμερα του Ναυπλίου. Αποτέλεσε τον πρώτο οργανωμένο οικισμό της Ελλάδας Εδώ εγκαταστάθηκαν και οι Βαυαροί αξιωματικοί ακόλουθοι του βασιλιά Όθωνα.

Πυρί:  Βοιωτία. Μια απ’ τις κεντρικές περιοχές σήμερα της Θήβας βρίσκεται πίσω απ’ το λόφο του Αμφείου, εκεί που είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Ο κεντρικός του δρόμος αποτελεί την έξοδο προς τη Λιβαδειά.

Πυριτιδαποθήκη: Πειραιάς. Προσφυγικός οικισμός που πήρε την ονομασία του απ΄ την ομώνυμη στρατιωτική εγκατάσταση που βρισκόταν επί της Αναπαύσεως δίπλα  το Κοιμητήριο. Εκεί, ανατολικά του ναού της Ανάληψης   υπήρχαν τα προσφυγικά παραπήγματα,  ενώ προς τα  δυτικά ήταν εγκαταστημένος ο προσφυγικός οικισμός της Ανάληψης. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο το 1928 και  ενσωματώθηκε αρχικά στον Πειραιά και αργότερα στη Δραπετσώνα.

Ριζόπολις: Αθήνα. Η βορειότερη συνοικία της  Αθήνας ,γνωστή ως  Ριζούπολη. Βρίσκεται ανάμεσα στα Πατήσια, τον Περισσό και τη Νέα Ιωνία. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο το 1928.

Ρύσιον: Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός οικισμός στα παράλια  της Καλαμαριάς η σημερινή Αρετσού. Γειτονική  της συνοικία η Νέα Κρήνη.

Σαράντα Εκκλησίαι:  Θεσσαλονίκη. Προσφυγικός οικισμός  βόρεια της Αγίου Δημητρίου, προς το δάσος του Σέιχ Σου. Σήμερα είναι συνοικία της  Θεσσαλονίκης. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο το 1940.

Σαφράμπολις:  Αθήνα. Προσφυγική περιοχή της Νέας Ιωνίας  οριοθετούμενη μεταξύ του αρχικού πυρήνα  της Νέας Ιωνίας στα  βόρεια και του Περισσού στα νότια.Απογράφεται  το 1928.

Σέδες:  Θεσσαλονίκη. Η ονομασία της αρχικής ονομασίας της Θέρμης. Εδώ, καταγράφεται  ο πληθυσμός  του ομώνυμου στρατιωτικού αεροδρομίου  που στις απογραφές του 1961 και 1971.

Σεπόλια: Αθήνα. Συνοικία σήμερα της Αθήνας ΒΔ  του κέντρου της  πρωτεύουσας. Διασχίζεται απ’ την οδό Λιοσίων  και γειτνιάζει με τα Πατήσια και τον Κολωνό.

Σκριπού: Βοιωτία. Το χωριό που μαζί με την Πετρομαγούλα  το 1961 αποτέλεσαν τον σημερινό Ορχομενό. Η τοποθεσία της είναι κοντά στο λόφο του κάστρου.

Συνοικισμός Ποντίων: Αθήνα. Περιοχή του Περιστερίου όπου εγκαταστάθηκαν Πρόσφυγες ποντιακής καταγωγής. Οι παράγκες καταλάμβαναν έκταση ανατολικά της σημερινής λεωφόρου Θηβών, δυτικά της λεωφόρου Παναγή Τσαλδάρη, νότια της Δ. Γούναρη. Το 1934 ενσωματώθηκε με τις  άλλες  προσφυγικές γειτονιές  στο Περιστέρι.

Συνοικισμός Προσφυγικός: Δυτική Αττική. Η περιοχή της Ελευσίνας, βόρεια της σιδηροδρομικής γραμμής  που εκτείνεται ως την Εθνική οδό. Σήμερα είναι ενσωματωμένη στην πόλη της Ελευσίνας.

Ταμπούρια: Πειραιάς. Παλαιά περιοχή του Πειραιά που καταλαμβάνει το ΒΑ του τμήμα, στα σύνορα προς τη Νίκαια και το ΒΑ τμήμα του Κερατσινίου. Απογράφεται  μόνο το 1928 γιατί μετά μαζί με τον Άγιο Γεώργιο Κερατσινίου και  την Αμφιάλη συναποτέλεσαν το Κερατσίνι.

Τζιτζιφιές: Αθήνα. Παλαιότερα ξεχωριστός οικισμός στον όρμο του Φαλήρου στην περιοχή μεταξύ του Παλαιού Φαλήρου και Μοσχάτου, συνοικία σήμερα της Καλλιθέας.

Τούμπα: Θεσσαλονίκη.Πολυάνθρωπη  προσφυγική περιοχή στον οικιστικό ιστό τηςΘεσσαλονίκης  όπου βρίσκεται και το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο στην απογραφή του 1940.

Φαραί: Μεσσηνία. Στη δυτική πλευρά της Καλαμάτας. Πριν συνενωθεί με την πόλη και αποτελέσει έκτοτε συνοικία της αποτελούσε ξεχωριστό χωριό και ονομαζόταν Γιανιτσάνικα.

Φλαμούρι: Θεσσαλονίκη. Εγκαταλειμμένος σήμερα οικισμός στο όρος Βερτίσκο  και  η περιοχή  του αποτελεί το Δημόσιο δάσος  Φλαμουρίου. Ο πιο κοντινός οικισμός, εγκαταλειμμένος κι αυτός αλλά ευκολότερα προσβάσιμος, είναι  το χωριό  Νέα Σεβάστεια , 6 χλμ. νοτιότερα.

Χαλέπα: Χανιά. Στη ΒΑ πλευρά της πόλης των Χανίων. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο το 1900 που μάλιστα   αποτελούσε την έδρα του γενικού διοικητή της Κρήτης, στο διάστημα που το νησί είχε αυτονομία και βρισκόταν υπό την επικυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Απογράφεται ξεχωριστά μόνο στην ειδική απογραφή του 1900. Στις απογραφές που η Κρήτη ενσωματώθηκε στο  ελληνικό κράτος  αποτελεί τμήμα (συνοικία) της πόλης οπότε ο πληθυσμός της συνυπολογίζεται με αυτόν των Χανίων.

Χαρμάνκιοϊ: Θεσσαλονίκη. Αποτελούσε  χωριό και  τοποθετείται στην περιοχή του σημερινού Ευόσμου με επίκεντρο το ναό του Αγίου Αθανασίου. Μαζί με το Νέο Κουκλουτζά  αποτέλεσε έναν απ’ τους    οικισμούς που συγκρότησαν το σημερινό Εύοσμον, γνωστό ως Εύοσμος. Με τη έλευση των προσφύγων της  μικρασιατικής καταστροφής αποκαλούνταν Παλαιό Χαρμάνκιοϊ για να διακρίνεται απ’ το γειτονικό Νέο ή Κάτω Χαρμάνκιοϊ  που αργότερα μετονομάσθηκε σε Ελευθέριο.

Χρυσαλλίς: Αθήνα. Προσφυγικός οικισμός  που με  τους όμορους προσφυγικούς  συνοικισμούς συγκρότησαν το Περιστέρι. Οριοθετείται  μεταξύ των οδών Παναγή  Τσαλδάρη, Ρούσβελτ, Β. Αλεξάνδρου.

Χρυσοπηγή: Ηράκλειο. Στην ανατολική πλευρά της πόλης, έξω από το τείχος. Δημιουργήθηκε ως τόπος εγκατάστασης λεπρών με την ονομασία Μεσκινιά. Ανατολικά της λεωφόρου Εθνικής Αντίστασης, σήμερα αποτελεί κεντρική περιοχή της πόλης.

Χωριό: Κάλυμνος.  Στη βόρεια πλευρά της πόλης που  ως την απογραφή του 2011 αποτελούσε ξεχωριστό οικισμό.

Μετάβαση στο περιεχόμενο